Współpraca z drugiej strony - oszalałam i rozdaję torby

Jakiś czas temu wpadłam na pewnym blogu, o profilu podobnym do mojego, na zakładkę "Współpraca". Była tam oczywiście wzmianka, że Pani chętnie zareklamuje półprodukty jakiejś firmy itd., a także ogłoszenie o tym, że Pani chętnie podejmie współpracę z blogerką, która chciałaby recenzować jej wyroby. Wait a minute, chwila, chwila! Jaka współpraca? Współpraca to nie tylko trzynastki, które zabijają się o "obsy", kliknięcia i inne elementy statystyk? Czyżbym mogła być tą drugą stroną, z którą się współpracuje? No nie wierzę. 

Po wielokrotnym przetarciu oczu i innych podobnych zabiegach ułożyłam sobie wszystko jakoś w głowie i na moim blogu pojawiła się zakładka "Współpraca". Odzew nie był jakiś powalający, lecz mimo wszystko musiałam się przebić przez wiele blogów zakładanych tylko dla darmowych ciuchów, a takich nie znoszę. Jakimś cudem udało mi się wybrać dwa blogi, z którymi chciałam nawiązać współpracę. 

Pierwszego z nich linkować nie będę, zaraz powiem dlaczego. Najpierw przyjemniejsza kwestia, czyli co wysłałam jednej z dwóch "moich" blogerek. 

Dziewczyna zażyczyła sobie torbę w kunsztowne wzory, więc całość wykonałam na jednym szablonie, odbijanym potem wielokrotnie, który najpierw trzeba mi było oczywiście wyciąć.

Ciapania było co niemiara, przy ostatniej linijce chciałam po prostu jak najszybciej skończyć, bo zrobiło się to zwyczajnie nudne. Do nudnych rzeczy natomiast nie należy efekt mojej pracy, oto i moja torba:

To znaczy już nie moja, bo pojechała do naszej drogiej blogerki. Kolejnej paczki dla niej nie będzie, ponieważ potrafiła pomylić nazwę pracowni (pisała wszędzie Never Mind), bardzo ciężko mi się z nią rozmawiało i nie konsultowała ze mną absolutnie niczego. Najbardziej zabolało mnie to, że pomyliła nazwę. Tłumaczyła się wylewnie, że nie taki miała zamysł wcale, ale jak dla mnie to jest po prostu brak szacunku i zainteresowania moją pracownią i pracą w ogóle, bo przecież poświęciłam kilka dni tylko po to, żeby jej tę torbę namalować. Duży niesmak i niezadowolenie, szczerze to trochę żałuję, że jej wysłałam tę paczkę, bo ta moja praca bardzo mi się podoba i teraz, żeby mieć taką, będę musiała znowu poświęcić kilka dni i włożyć w to dużo pracy.

Jeśli zaś chodzi o drugą blogerkę, to sprawa ma się zupełnie inaczej, nawet jeśli chodzi o sam wzór na torbie. Bardzo szybki i przyjemny projekt, rysowane zupełnie z głowy, dostałam pełną swobodę, jeśli chodzi tak o pomysł, jak i wykonanie. Moja blogerka poproszona o pomysł na torbę podrzuciła mi tylko kilka obrazków z internetu w charakterze luźnych sugestii. Wyszło nam tak:

Kliknij w zdjęcie, żeby zobaczyć je w oryginalnym rozmiarze.

Adres bloga widnieje na drugim zdjęciu, ale z przyjemnością linkuję go jeszcze i tu: Perfectly Fashionable. Agnieszka to - tak samo jak ja - początkująca blogerka, przy czym ona pisze o modzie. Jak dla mnie jest to osoba w każdym calu profesjonalna, do napisania posta przygotowywała się przez dłuższy czas, każdą swoją wątpliwość konsultowała ze mną, a zdjęcia stylizacji, do której użyła mojej torby, niesamowicie mi się podobają. Współpraca według mnie układa się jak najlepiej i tę planuję przedłużyć. Jeśli chcesz sobie obejrzeć zdjęcia stylizacji, nad którą się tak rozpływam, to kliknij TUTAJ (kiedy piszę ten tekst, post o mojej torbie nadal jest najnowszym na blogu, ale nie mam pojęcia, w jakich odstępach czasowych Agnieszka publikuje, więc może się to równie dobrze szybko zmienić). W kolejnej paczce dla Agnieszki pojawi się biżuteria, ale to później, później... Na razie próbuję się przyzwyczaić do tego, że mam do rozwiązania minimum 400 zadań z chemii tygodniowo.

Na razie nie szukam nikogo na miejsce pierwszej ze wspomnianych tu blogerek, ale kto wie? Jeśli interesuje Cię współpraca ze mną, napisz o tym w komentarzu w podstronie "Współpraca". Kiedy zacznę szukać kolejnej osoby, to zacznę na pewno od tego miejsca :)

A jeżeli chcesz wygrać torbę/koszulkę/cokolwiek z własnym printem, to zapraszam TU.

Na koniec chciałabym się jeszcze pochwalić - pewien zespół metalcorowy zażyczył sobie ode mnie dwadzieścia koszulek. To jest naprawdę bardzo dużo jak dla mnie. Największe do tej pory takie zamówienie, to to, nad którym męczę się teraz - trzy samurajskie koszulki. A tych z zespołem ma być dwadzieścia! Życzcie mi mocnej folii, żeby się nie rozrywała po dwóch koszulkach :P Ogólnie historia tego, jakim cudem w ogóle dostałam to zlecenie, jest dość ciekawa i na pewno umieszczę ją we wpisie o tych koszulkach, więc jeśli Cię to ciekawi, to miej mnie koniecznie na oku ;)

Wrócę,

Łosiek.