Can't stop californication - O MATKO MALOWAŁAM CZŁOWIEKA!

Najpierw soundtrack:

To, co chcę dziś pokazać, malowałam już jakiś czas temu, ale dopiero teraz zabieram się za publikację, bo jest bardzo dużo zdjęć, które trzeba zebrać do kupy. Zamiast wstępu posłużę się fragmentem wpisu, który publikowałam już jakiś czas temu, był on właśnie na temat tego projektu, a przeszedł zupełnie bez echa i strzelam, że go nie czytałeś/aś. Kopiuję, bo jest to fragment historii tej koszulki i nie ma sensu tego pisać po raz drugi.

Koleżanka poprosiła mnie o zrobienie dla niej koszulki. No pewnie, bierę, co ci namalować ziom? Mina mi zrzedła delikatnie, kiedy poprosiła o namalowanie jej na całej koszulce podobizny wokalisty jej ulubionego zespołu. Zaraz, chwila, mam MALOWAĆ CZŁOWIEKA? No way. Nie dam rady, schrzanię, coś popsuję, spłonę w piekle, nie i koniec. Przy czym tylko sobie tak pomyślałam w duchu. Natomiast odpisałam jej na chacie "no pewnie, przynieś koszulkę". Pięknie Łosiu, cudownie. Nobla ci dać, albo lepiej, nagrodę Darwina, bo jak nie ona cię zabije za schrzanienie tego w piździec, to zrobię to ja. Nie odważyłam się rysować samodzielnie na koszulce, którą dostałam od niej, podłożyłam sobie pod spód wydrukowany obrazek i machnęłam markerem do tkanin szkic, na którym uwzględniłam tylko kontury i co większe cienie.

Wybacz mi jakość zdjęcia, byłam tak przejęta malowaniem, że jedyne zdjęcia, jakie robiłam, to te, o które prosił mnie mój chłopak, przesyłane mu na whatsappie. Mój telefon ma tak powalającej jakości aparat, że równie dobrze mogłabym te zdjęcia robić za pomocą skarpetki w różowe kucyki. W każdym razie to jest szkic: 

No dobra, nie jest źle. W tym stanie zostawiłam to „na po Woodstocku”, bo przecież teraz to się nie opyla zaczynać kolorować. Tatarata. To była prokrastynacja w najczystszej formie, którą wytrwale uprawiam aż dotąd, kiedy jestem już w trakcie malowania szczegółów najcieńszym pędzlem, jaki mam. Cały czas boję się, że kiedy zajmę nową przestrzeń – nos, usta, brodę – to coś pójdzie nie tak, jak trzeba, schrzanię i będę zła jak pies.

Tutaj było zdjęcie w trakcie pracy, które nie pokazuje za wiele, za to jest jedynym, które zrobiłam wtedy normalnym aparatem:

Mam natomiast inne, które pokazuje moje zmagania pełniej, ale oczywiście w kucykowo-skarpetkowej jakości. 

Po kilku dniach mordęgi, obgryzania paznokci, nerwów i rozmyślań o tym, jak pomalować któryś konkretny fragment, skończyłam w końcu malować Kiedisa. Ten wydrukowany obrazek, który prześwituje pod spodem nie pomógł mi ani trochę, wyłączając szkicowanie konturów, oczywiście. Resztę malowałam, spoglądając tylko na mniejszy wydruk w formacie A4, którego rąbek załapał się nawet na zdjęcie powyżej. Tak wyglądał skończony Kiedis:

Potem została mi tylko zabawa z taśmą klejącą, żeby w tle namalować logo RHCP, nic trudnego, malowałam to z wielką ulgą.

Nie mogło zabraknąć też mojego podpisu.

 

Na koniec zdjęcia robione już dobrym aparatem, pierwsze na wieszaku, drugie na człowieku - szczęśliwej posiadaczce mojego dzieła.

Bardzo się cieszę, że zrealizowałam to zamówienie. Był to skok na głęboką wodę, w dodatku na główkę, ale wydaje mi się, że jak na pierwszy raz, to nie jest źle. A ty co o tym myślisz?

PS Jak będę miała więcej czasu, to namaluję dla siebie podobiznę Varga Vikernesa, o tak!

Wrócę,
Łosiek.