Pocahontas, czyli inspirująca brzoza

Dawno, dawno temu, przed maturą z biologii wpadłam w panikę. No nic nie umiem! Złapałam podręcznik i zaczęłam go wertować, ale szybko zorientowałam się, że skutek jest odwrotny do zamierzonego i na pewno się w ten sposób nie odstresuję, ani też niczego nie nauczę. Biologicznie zainspirowana zebrałam swoje rzeczy, cieplutko się ubrałam i wyruszyłam, można by rzec, na wyprawę życia. Życia przedmaturalnego, ponieważ przed tym egzaminem raczej nie wychodziłam z domu, a jeśli już, to do szkoły. Teraz zamierzałam wybrać się do pobliskiego lasu. Wycieczka tego typu w tamtym czasie jawiła mi się jako coś egzotycznego. Po lesie chodziłam półprzytomna, odbierając przynajmniej połowę bodźców przez pryzmat rycin w podręcznikach, przypominając sobie różne informacje, a zarazem uświadamiając jak to wszystko wygląda w rzeczywistości – mszaki, paprotniki, drzewa iglaste, w końcu kora, czyli przecież epiderma… Zebrałam potrzebne mi kawałki kory wtórnej ze ściółki (właściwie to głównie po nie przyszłam), która żyła dla mnie tysiącem stworzeń i wtem… wdepnęłam na gałązkę. To idiotyczne zdarzenie odrobinę wybudziło mnie z letargu, w którym tkwiłam. Podniosłam znalezisko z ziemi i przyjrzałam się mu dokładnie. Oto moim oczom ukazałam się brzozowy patyk, o idealnej średnicy, by coś z niego stworzyć. No nieprawdopodobne, coś takiego! W sekundę powstał pomysł, który roboczo nazwałam „Pocahontas”, no i tak już zostało. Przygotowanie uwieczniłam w tutorialu, zrobionym dla pewnej strony na facebooku, pozwolę sobie go tutaj wstawić:

 

Najwięcej czasu zajęło mi przede wszystkim czekanie, aż klej do decoupagy, który miał zabezpieczać korę przed odpadaniem, wyschnie. Ogólnie całkiem miło i przyjemnie się robiło tę bransoletkę, wygląda też efektownie na ręce. A tu mam więcej zdjęć:

Wrócę,

Łosiek.