Słoń, motyle skrzydła i wybielacz

Idąc chronologicznie, jako następną malowałam koszulkę ze słoniem. Na obrazek natrafiłam gdzieś  w internecie i od razu zalągł mi się w głowie na tyle mocno, że każda moja wizyta w second-handzie od tego czasu była motywowana właśnie tym słoniem. Koniecznie musiałam mieć coś, na czym można by go namalować. No i w końcu trafiłam na taką. Szeroka, biała, na tyle krótka, że odsłaniała kości biodrowe (na ten fakt burzyła się jakaś mała szaromyszkowa część mojej podświadomości, ale moje ego kazało zamknąć się id i pobiegłam do kasy). W pierwszym momencie przyszło mi do głowy zrobić od dołu zielone ombre. Wyglądało tak tragicznie, że nawet nie zrobiłam zdjęcia. Po krótkiej deliberacji nad nieszczęśliwym losem koszulki, na której mi przecież zależało, wrzuciłam ją do wybielacza. Następnego dnia wyglądała tak:

 Skoro przygotowałam już sobie podkład, trzeba było zrobić projekt. Koniecznie grubym, czarnym markerem, inaczej pod koszulką, mimo oświetlenia, nie byłby zbyt dobrze widoczny, więc nie stanowiłby dla mnie żadnej pomocy przy malowaniu.

 A potem pozostało mi tylko zakasać rękawy i wziąć się do roboty. Mieszałam farby przez jakąś godzinę, naprawdę, i byłabym strasznie zła, gdyby coś nie wyszło, jednak na szczęście nic takiego się nie stało. Koszulka wyszła dokładnie taka, jak ją sobie wyobrażałam na początku. No, może z wyjątkiem tego ombre, które pierwotnie miało być zielone :P Tak wygląda efekt końcowy:

 

Tu jeszcze zdjęcie na mnie, w świetle dziennym (zdjęcia koszulek robię zwykle wieczorem lub w nocy, niedługo po skończeniu nad nimi pracy, dlatego czasem wydaje się, że wyglądają trochę inaczej), już po kilku praniach, więc można zobaczyć na własne oczy, że nie maluję plakatówkami i nadruk jest jak najbardziej trwały.

Na zdjęciu są też spodenki z ombre, które sama zrobiłam. W sumie skoro się tu już pojawiają, to nie ma sensu robić dla nich osobnego wpisu. Inspiracją były spodenki, jakie zobaczyłam w jednym ze sklepów, będąc na zakupach. Kosztowały około 50 zł, nie pamiętam dokładnie, ale za to bardzo dokładnie pamiętam uczucie, jakie mnie wtedy ogarnęło. Pomyślałam – po co wyrzucać tyle pieniędzy w błoto? Sama sobie poradzę. Wzięłam stare spodnie ze strychu, które były na mnie za krótkie, za to w idealnym stanie (kiepska krawcowa...). Obcięłam im nogawki, a potem stopniowo i konsekwentnie moczyłam je w wybielaczu, przy niepełnym oświetleniu. Koszt całego przedsięwzięcia to zawrotne 6 zł, które zapłaciłam za wybielacz. Każdy z nas ma jakieś stare spodnie w szafie ;)

Wrócę,

Łosiek.